SAM in Marrakech (dag 2)

Dag 2

Fris en fruitig.

Aan het ontbijt zag de groep er anders en fleuriger uit dan gisterenmorgen. Maar dat mag je ook verwachten. Het was nu meer het tijdstip waarop de gemiddelde deelnemer het kantoor binnensluipt. Een heerlijk ontbijt volgde, Shirley voerde ons huisdier, Hap de schildpad, bij en wij hadden hierbij geen hulp nodig. Maar je merkte, de spanning liep op. In ons dagprogramma was nu een kamelenrit door het palmbos opgenomen. Bram zag na de nodige tochten met een vissersschip, de tocht op "een woestijnschip" wel zitten. Maar dat gold niet voor iedereen. Na weer een doldwaze rit per taxi door het altijd drukke Marrakech, kwamen we in het palmbos aan. De kamelen gaven een indruk alsof ze dachten wat komt daar voor een stelletje nomaden aan. Dat werd alleen nog maar erger, toen we omgekleed waren. Bram werd als eerste opgetuigd met een jilbab en Sahara-sjaal omdat men voor hem de naam big chief Ali Baba uit de hoge hoed toverde. Nog veel meer oosterse benamingen werden uitgedeeld. En toen moesten we eraan geloven. Het gegil van onze dames, enkel niet nader te noemen dames in het bijzonder, overstemde alle geluid in Marrakech. De kamelen stonden nog geeneens op 4 poten of er was al menig verschoninkje nodig. En nog maar niet te spreken van al het gegil, gekreun en gezucht daarna. Janneke toch al niet een fan van deze rit, had ook nog het geluk dat ze op Matthew, een mannetjeskameel zat. Zijn vrouwtje liep daar voor. De rest laat zich raden, Janneke zat constant met Matthew in gesprek dat zijn gezin al groot genoeg was. Dat de kleine Obama toch nog wel heel jong was voor weer een broertje of zusje. Maar op het moment dat het niet meer dreigde te lukken heeft een schietgebedje geholpen. Matthew bleef met 4 poten op de grond. Het schietgebedje bij Imane hielp niet. Bram had eerst nog gezegd; Imane jij zit stevig genoeg in je zadel. Maar nadat hij haar ook steeds verder naar 1 kant zag glijden werd het tijd om af te stappen. Want die kameel ging ook steeds schever lopen. Na een leuke rit met heel veel hilariteit, kregen we nog een mierzoet theetje aangeboden. Daarvan ging je gezicht niet bepaald in de plooi staan, het trok scheef weg. Deze dag kon nu al niet meer stuk.

Eten en Marrakech

In de riad gebruikten we vervolgens onze veredelde lunch, Marokkaanse donuts en pannekoeken. Vervolgens trok de karavaan te voet en per taxi naar 1 van de vele paleizen die Marrakech rijk is. Na hier ons portie cultuur gehad te hebben met leuke fotomomentjes, werd hobby nummer 1 weer opgepakt; shoppen. Bij sommige winkels bleek een foto van Janneke, met een rood kruis er doorheen, op de winkeldeur te hangen. Marrakech let op !! Hier sluiten we ons verslag af. We lichten nog wel een tipje van de sluier op.
Vanavond volgt uiteraard weer heel veel eten, cultuur en vermaak. En wie weet krijgen we onze Wim als buikdanser te zien. Tot horens !!!!!!!!!

Chez Ali

In de vroege avond gingen we richting Chez Ali. Op de binnen plaats van het kolossale paleis kregen we naast een dinner ook nog een show aangeboden. Het onthaal was groots. Tussen een haag van ruiters te paard liep je naar de ingang. Daar werd je door zingende en dansende dames opgewacht. Zij brachten klanken voort waarvan je trommelvliezen bijna scheurden en al je haren overeind gaan staan. We werden geconfronteerd met de schatten van Ali Baba en zijn befaamde zwaard. Vervolgens liep je langs diverse groepen in klederdracht richting je eetgelegenheid. Hier liet zich het eten goed smaken. Tussen de gangen door kwamen er muziekgroepen in klederdracht langs. Het moment was daar dat Wim zijn act mocht opvoeren tezamen met twee Marokkaanse dames. Zijn buikje hoefde niet bloot. Hij mocht met molenwiekgebaren zijn subtiele danskunsten laten zien. Bram was vervolgens de klos. Hij ging wat ongecontroleerder aan de haal en slingerde bijna twee dames aan hun armen de zaal in. Ismail liet zijn afkomst niet verloochenen en deinde met de dames mee. Minder werd het toen een eng mager mannetje naar ons idee om fooi kwam. Het maakte op ons een wel heel onfatsoenlijke indruk zoals hij mensen aan het schrikken maakte. Maar het duurde lang voordat het kwartje viel en hij ons allemaal in het lapje genomen had. Het was een act die bij dit hele gebeuren hoorde.
Vervolgens verplaatsten wij ons de koude avondlucht in. Stuur SAM naar Marokko en zij denken dat het daar altijd 30 graden is. Kleumend van de kou zaten we dicht op elkaar te kijken naar een show met ruiters die allerlei kunstjes uithaalden met hun paarden op volle snelheid en ons daarna een slag in de rondte lieten schrikken met hun geweerschoten. Speciaal voor Ismail was er ook nog een act met een buikdanseres. Op haar dansvloertje was het licht helaas heel schaars. Dat was het moment dat hij foto's ging maken. Handig zo'n zoomlens!!!
Na al dit leuks gingen we tegen middernacht terug naar ons mandje in ons riad. Een kort nachtje wachtte ons. De volgende dag stond een lange dag met een vroege start op het programma.