SAM in Marrakech (dag 3 )
Door: Bram
Blijf op de hoogte en volg SAM
09 April 2018 | Marokko, Marrakesh
SAM in MARRAKECH ( dag 3 )
Vroeg uit de veren
Om 7.00 uur moesten we al klaar zijn voor het ontbijt. Deze dag zouden we een bezoek brengen aan 1 van de natuurlijke wonderen van Marokko, de Ouzoud Falls. Daarvoor moesten we ( met een tussenstop ) enkele uurtjes rijden. Normaliter is dat te doen als je iets moois in het vooruitzicht hebt. Maar deze keer liep dat even anders. We hadden een chauffeur die wel heel erg chagrijnig was. De man was dit van nature, maar ergerde zich er ook aan als het wat zakelijke info gevraagd werd. Naast zijn humeur bleek hij ook nog over een rijstijl te beschikken, die je in Holland vele bekeuringen oplevert. Als een wildeman reed hij de stad uit. Over de kleine glibberige weggetjes. Deze morgen regende het ook, dus het was allemaal erg tricky. En drempels, daar rijd je zo overheen. Na enkele kilometers hadden we allemaal het gevoel van een geklutst ei. Maar in een klein dorpje moest hij aan de slag om zijn vegen lijf te redden. Hij passeerde een tweetal heren op een bromfiets. Het regende en dan liggen er ook plassen, zeker in Marokko met al die kuilen in en langs de weg. De beiden heren werden met grote snelheid ingehaald en nat gespetterd door ons busje. Een paar flinke klappen tegen de zijkant van de auto en twee geflipte Marokkanen bij het raampje van de chauffeer waren het gevolg. Het halve dorp liep uit en er moesten de nodige mannen aan te pas komen om de beide heethoofden ( die op dit vroege tijdstip al flink wat gedronken hadden ) te bedaren.
Cascades ( watervallen ) d’Ouzoud
Na een tussenstop kwamen we bij Cascades d’Ouzoud ( berbers woord voor olijf )aan. Een korte wandeling door het dorp Tanaghmeilt bracht ons bij het olijvenbomenbos. Hier begonnen we aan de afdeling naar de voet van de watervallen ( 110 mtr. ). Door de regen bleek de tocht over de modderige paden meer op een afdaling via een glijbaan. Op twee na bleef de groep overeind. Marijke ging als eerste op haar achterste aan de haal. Dat was heel ver te horen! Voor Imane was de val minder goed. Zij deed zich zeer. Maar deze bikkel liep toch weer verder mee. Oh ja, Ravaika was aan deze tocht nog net niet begonnen op haar naaldhakken. Maar slippers met dit weer was ook geen succes. Dus ff samen met de gids nog schoentjes gehaald, die deze omstandigheden wat beter zouden doorstaan. Nadat we deze survival overleefd hadden kwamen we bij de mooie watervallen. We keken onze ogen uit. En we genoten volop. De nodige plaatjes werden geschoten. Ook zijn we met twee boten richting de waterval geroeid. De roeiers brachten ons wel heel dicht bij en dat terwijl we al vocht genoeg gehad hadden. Maar ook dit was weer een leuke ervaring. Na onze lunch op een terras met uitzicht op de watervallen zijn we weer naar boven gewandeld. Onderweg zaten er heel veel apen op de rotsen en in de bomen. Deze hadden al vaker mensen gezien. Het glimmende bolletje van Ismail bleek een gewilde zitstoel voor een aapje. Dat bracht de rest van de groep wel enigszins in verwarring. Het was goed dat er maar 1 aapje op zijn hoofd zat en geen twee, anders hadden we het programma “wie van de drie” nieuw leven in kunnen blazen. Na dit schitterende uitstapje scheurden we weer terug naar de riad. Daar wachtte ons een diner van onze gastheren Mohamed en Abdul.
Culinaire toppertjes.
De tafel werd keurig gedekt. Sfeerlicht werd aangebracht en 12 hongerige wolven maakte het plaatje compleet voor onze gastheren. Het waren stuk voor stuk culinaire verrassingen die voorgezet werden. Het hoofgerecht rundvlees met pruimen en nootjes was super. Een verhandeling van enkele dames over de geroosterde groenten, paprika(?), die tussen het vlees zaten, verdiende enige uitleg. Ismail hoorde dit enige tijd aan, haalde zijn schouders op en voegde er droogjes, wat dacht je van “vet”, van het vlees. Hilariteit alom. Maureen stikte bijna, niet in haar eten, maar van het lachen.
Tijdens het diner werd een momentje gepakt op Wim en Janneke in het zonnetje te zetten. Zij hebben deze reis mede mogelijk gemaakt. Janneke nam al een voorschotje op haar vertrek. Zij zou ons allen nog gaan missen. Zij opperde nog het “uurtje - factuurtje” als mogelijkheid om als pensionada nog even langs te komen.
Na het diner gingen we richting het grote plein. Nu waren er nog veel meer kraampjes als overdag. Ook heel veel meer mensen. Vele proppers proberen je op hun terrasje of bij hun eettentje naar binnen te krijgen. Tussentijds hebben zij ook oog voor de dames op het plein. Bram kreeg de vraag of Ravaika te koop was. De inzet van Bram, 400 kamelen, deed de heren vertrekken. In de drukte hadden we ook nog last van “billen”knijpers. Leontien en Ravaika gaven met verbazing het gebeurde aan. Even later was er weer een Afrikaanse man die Ravaika voor Maxima aanzag en Bram voor Willem Alexander. Hem hebben we doorgestuurd naar het Marokkaanse filiaal van “Hans Anders”. Ook aan dit spektakel kwam een eind. Via een terrasje bereikten we ons riad, dag 3 zat erop.
Vroeg uit de veren
Om 7.00 uur moesten we al klaar zijn voor het ontbijt. Deze dag zouden we een bezoek brengen aan 1 van de natuurlijke wonderen van Marokko, de Ouzoud Falls. Daarvoor moesten we ( met een tussenstop ) enkele uurtjes rijden. Normaliter is dat te doen als je iets moois in het vooruitzicht hebt. Maar deze keer liep dat even anders. We hadden een chauffeur die wel heel erg chagrijnig was. De man was dit van nature, maar ergerde zich er ook aan als het wat zakelijke info gevraagd werd. Naast zijn humeur bleek hij ook nog over een rijstijl te beschikken, die je in Holland vele bekeuringen oplevert. Als een wildeman reed hij de stad uit. Over de kleine glibberige weggetjes. Deze morgen regende het ook, dus het was allemaal erg tricky. En drempels, daar rijd je zo overheen. Na enkele kilometers hadden we allemaal het gevoel van een geklutst ei. Maar in een klein dorpje moest hij aan de slag om zijn vegen lijf te redden. Hij passeerde een tweetal heren op een bromfiets. Het regende en dan liggen er ook plassen, zeker in Marokko met al die kuilen in en langs de weg. De beiden heren werden met grote snelheid ingehaald en nat gespetterd door ons busje. Een paar flinke klappen tegen de zijkant van de auto en twee geflipte Marokkanen bij het raampje van de chauffeer waren het gevolg. Het halve dorp liep uit en er moesten de nodige mannen aan te pas komen om de beide heethoofden ( die op dit vroege tijdstip al flink wat gedronken hadden ) te bedaren.
Cascades ( watervallen ) d’Ouzoud
Na een tussenstop kwamen we bij Cascades d’Ouzoud ( berbers woord voor olijf )aan. Een korte wandeling door het dorp Tanaghmeilt bracht ons bij het olijvenbomenbos. Hier begonnen we aan de afdeling naar de voet van de watervallen ( 110 mtr. ). Door de regen bleek de tocht over de modderige paden meer op een afdaling via een glijbaan. Op twee na bleef de groep overeind. Marijke ging als eerste op haar achterste aan de haal. Dat was heel ver te horen! Voor Imane was de val minder goed. Zij deed zich zeer. Maar deze bikkel liep toch weer verder mee. Oh ja, Ravaika was aan deze tocht nog net niet begonnen op haar naaldhakken. Maar slippers met dit weer was ook geen succes. Dus ff samen met de gids nog schoentjes gehaald, die deze omstandigheden wat beter zouden doorstaan. Nadat we deze survival overleefd hadden kwamen we bij de mooie watervallen. We keken onze ogen uit. En we genoten volop. De nodige plaatjes werden geschoten. Ook zijn we met twee boten richting de waterval geroeid. De roeiers brachten ons wel heel dicht bij en dat terwijl we al vocht genoeg gehad hadden. Maar ook dit was weer een leuke ervaring. Na onze lunch op een terras met uitzicht op de watervallen zijn we weer naar boven gewandeld. Onderweg zaten er heel veel apen op de rotsen en in de bomen. Deze hadden al vaker mensen gezien. Het glimmende bolletje van Ismail bleek een gewilde zitstoel voor een aapje. Dat bracht de rest van de groep wel enigszins in verwarring. Het was goed dat er maar 1 aapje op zijn hoofd zat en geen twee, anders hadden we het programma “wie van de drie” nieuw leven in kunnen blazen. Na dit schitterende uitstapje scheurden we weer terug naar de riad. Daar wachtte ons een diner van onze gastheren Mohamed en Abdul.
Culinaire toppertjes.
De tafel werd keurig gedekt. Sfeerlicht werd aangebracht en 12 hongerige wolven maakte het plaatje compleet voor onze gastheren. Het waren stuk voor stuk culinaire verrassingen die voorgezet werden. Het hoofgerecht rundvlees met pruimen en nootjes was super. Een verhandeling van enkele dames over de geroosterde groenten, paprika(?), die tussen het vlees zaten, verdiende enige uitleg. Ismail hoorde dit enige tijd aan, haalde zijn schouders op en voegde er droogjes, wat dacht je van “vet”, van het vlees. Hilariteit alom. Maureen stikte bijna, niet in haar eten, maar van het lachen.
Tijdens het diner werd een momentje gepakt op Wim en Janneke in het zonnetje te zetten. Zij hebben deze reis mede mogelijk gemaakt. Janneke nam al een voorschotje op haar vertrek. Zij zou ons allen nog gaan missen. Zij opperde nog het “uurtje - factuurtje” als mogelijkheid om als pensionada nog even langs te komen.
Na het diner gingen we richting het grote plein. Nu waren er nog veel meer kraampjes als overdag. Ook heel veel meer mensen. Vele proppers proberen je op hun terrasje of bij hun eettentje naar binnen te krijgen. Tussentijds hebben zij ook oog voor de dames op het plein. Bram kreeg de vraag of Ravaika te koop was. De inzet van Bram, 400 kamelen, deed de heren vertrekken. In de drukte hadden we ook nog last van “billen”knijpers. Leontien en Ravaika gaven met verbazing het gebeurde aan. Even later was er weer een Afrikaanse man die Ravaika voor Maxima aanzag en Bram voor Willem Alexander. Hem hebben we doorgestuurd naar het Marokkaanse filiaal van “Hans Anders”. Ook aan dit spektakel kwam een eind. Via een terrasje bereikten we ons riad, dag 3 zat erop.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
